کاش این واژه ها و ترکیبشون و قافیه ها

دست از سرم بردارن.

چند سالی نبودن و چند سالی هست برگشتن و

هر چی جلوتر میرم بدتر میشن.

ذهنم رو به بازی میگیرن و یه وقتهایی با دو یا

سه بیت تموم میشن یه وقتهایی با ۱۳ ۱۴ بیت.

به چه دردی میخورن؟؟

هیچی.مطلقا هیچی.

شعرهای من فقط برای خودمن و به هیچ درد

دیگه ای نمیخورن.حتی برای نزدیکترین افراد

زندگیم هم نمیخونمشون.نمیدونم چرا.صرفا یه

مشت ترانه ی شبیه به هم که حس های مختلف

من در ساعات مختلف روز یا هفته یا ماه یا حتی

اتفاقات زندگیم رو بیان میکنن.

خسته شدم از این بازی واژه ها...